აქ არ შეხვიდეთ! ეს ყველაზე ცუდი კლინიკაა, სადაც ვყოფილვარ. არანაირი პასუხისმგებლობა ან რაიმეს გაუმჯობესების მცდელობა. ისინი თქვენს ფულს ზრუნავენ და სულ ესაა.

მაინტერესებს ინციდენტი, რომელიც სამედიცინო სტუდენტების გადაყვანის ავტობუსს უკავშირდება. შეგიძლიათ დაადასტუროთ, მოხდა თუ არა ავარია სახელად „კარან ვაშიშტის“ სახელით ცნობილ პირთან. ასაკი: 25 წელი (1999 წლის 3 ივლისი). MBS-ის გასული წლის სტუდენტი (ორთოპედი ქირურგი).

კლინიკის ამბულატორიულ განყოფილებაში ანგიოლოგის კონსულტაცია და ვენების დოპლერული გამოკვლევა გავიარე და ყველაფერი უბრალოდ შესანიშნავი იყო. ექიმი ზურაბი წარმოუდგენლად ყურადღებიანი და მზრუნველი იყო, ყოველთვის მზად იყო ტელეფონით დარეკვისთვის და მედიკამენტების დანიშვნამდე დაჟინებით მოითხოვდა ჩემი მდგომარეობის ყველა ნიუანსის შემოწმებას. უზომოდ მადლიერი ვარ!

მაღალი ტექნოლოგიების სამედიცინო ცენტრი A24 ფილმიდან ამოღებულს ჰგავდა, ცუდი გაგებით სიურეალისტური. ექთნები და ექიმები რაღაც მუდმივ ბრძოლაში იყვნენ ჩაბმულნი და, ბუნებრივია, პაციენტებს ვერ უვლიდნენ, იკრიბებოდნენ, გაბრაზებულ სიტყვებს ცვლიდნენ, მზესუმზირის თესლს ღეჭავდნენ, მქრქალ შავ ნაჭუჭებს ამტვრევდნენ და სამუშაო ზედაპირებზე გროვად ყრიდნენ. ერთი ექთანი თავისუფალ საწოლზე იწვა, მეორემ კი გამოყენებული შპრიცი ნაგვის ურნაში ჩამაგდო. ურნის გვერდით კედელი სისხლით იყო მოფენილი, რომელიც შპრიცებმა დატოვა, რომლებიც ურნას აცდენოდა და კიდიდან რიკოშეტით მოწყდა. „შეხედე“, - ვთქვი მე, - „იატაკზე სისხლიანი შპრიცებია“. „ოჰ, კი“, - მიპასუხეს მათ. საწოლზე წინა პაციენტის სისხლი მივუთითე, როდესაც ისინი ჩემი ინტრავენური წვეთოვანი აპარატურას წითელ ნაცხებთან აწყობდნენ. „ოჰ, კი!“ - თქვეს მათ. წითური სახის ექთანი, რომელიც ახლახანს შევნიშნე, როგორ გახსნა რაღაც წამლის (მორფინის?) შუშის ფლაკონი და წრუპავდა, ინტრავენური წვეთოვანისთვის დიდი შპრიცით მოვიდა. „ეს რა არის?“ ვკითხე და ნერვიულად გადავხტი: „ინგლისური არ ვიცი“, - მიპასუხა მან. სინამდვილეში, რაც მინდოდა მეთქვა, იყო: „მომშორდი!“. ყველაფერი ცივი და უდარდელი იყო, ყოველგვარი ახსნა-განმარტების გარეშე. კუთხეში მჯდომ მოღუშულ, სქელძირიან ბებიას უეცრად პირში ჩაუდო მსუქანი შავი მილი, რომლის ბოლოში ფანარი იყო, მუცელში ჩაუშვა, ყბა თეთრი ქაფით ჰქონდა გაჭედილი, უცნაურ, ჩახლეჩილ წუწუნს გამოსცემდა და იკლაკნებოდა, სანამ ისინი მას აკავებდნენ და ხუმრობდნენ რაღაცაზე, რაც ჩემს ენაზე არ ისმოდა. რუსი ქალის სუსტი სხეული თითქმის უხილავი იყო საბნის ქვეშ, სანამ ორი ექთანი არ მოვიდა (ჩემი საწოლი ძალიან ახლოს იყო), ერთი შეხედვით შევხედე, როცა ზეწრები და შარვალი მოხადეს, შევტრიალდი და თვალები დავხუჭე... კიდევ ერთხელ შევხედე, როცა მის მელოტ, ცვილისებრ საშოში ჩაეხედნენ. როდესაც მან ტკივილისგან იყვირა, ჩემი რეაქცია იყო კანკალით წამოდგომა და ინტრავენური წვეთოვანი იმ კუთხეში გადატანა, სადაც კედლისკენ ვიდექი და ველოდებოდი, იქნებ იმიტომ, რომ ვგრძნობდი, რომ მის სივრცეში ერთით ნაკლები შეჭრა იყო? უნდა ჩარეულიყავი? საბოლოოდ, მას საშოდან იატაკზე დადებულ პარკში მიმავალი მილი დაუტოვეს, რომელიც სწრაფად ივსებოდა მისი შარდით. ის თავისთვის ატირდა. უცნაური, შეშინებული ღიმილით შევხედე, არც კი მიკითხავს, კარგად იყო თუ არა... რადგან მეგონა, ინგლისურად ვერ ლაპარაკობდა? რატომ არ ვკითხე, კარგად იყო თუ არა? ამ ჯოჯოხეთში Fisher Price-ის სასწრაფო დახმარების მანქანით შევედი, რომლის ინტერიერიც კაშკაშა ფირუზისფერის, კანარის ყვითელისა და კრემისფერის სასიამოვნო კომბინაციით იყო, უცნაურად ცარიელი იყო აღჭურვილობისგან, მაგრამ ვირტუალური რეალობის მსგავსად სუფთა და სათანადო ტანსაცმელში გამოწყობილი კეთილი ქალბატონებით, შემდეგ კი სრულ ადამიანურ დეგრადაციაში ჩამაგდეს. საინტერესოა, როგორ მივიდა საქმე აქამდე. ეს ადამიანები საერთოდ ნამდვილი ექიმები არიან? ეს საერთოდ ნამდვილი საავადმყოფოა, მაინტერესებს? ეს გამოცდილება შეიძლება სასარგებლო იყოს, თუ სცენარს წერთ სიურეალისტური საშინელებათა ფილმისთვის პოსტ-აპოკალიფსურ სამყაროზე, სადაც ზრუნვა აღარ არის ადამიანური თვისება. ნამდვილად არ არის ადგილი, სადაც ნამდვილი ავადმყოფები წავლენ.

ერთ-ერთი ყველაზე ცუდი კლინიკა, სადაც კი ვყოფილვარ, ოთახში 7 კაცით ვერ დავიძინებდი, მთელი ამ ხნის განმავლობაში წყალი და შუქი იყო ჩართული და ეს ყველაფერი ძილს ართულებდა.

ეს, ალბათ, მთელ საქართველოში ყველაზე საშინელი საავადმყოფოა. პერსონალი უხეშია, ექიმები კი უუნაროები. ჯობია მთელი ეს ადგილი დაიხუროს. პაციენტებთან, განსაკუთრებით უცხოელებთან, საუბრისას მათ არანაირი მანერა არ აქვთ. თითქმის არავინ საუბრობს ინგლისურად და აქ მომუშავე ადამიანების 90%-ს ასეთი დამოკიდებულება აქვს. რომ აღარაფერი ვთქვათ იმაზე, თუ რამდენად რასისტები არიან ისინი. გირჩევთ, საკუთარი თავისთვის ამ ადგილიდან შორს დაიჭიროთ თავი!!

პედიატრიულ გადაუდებელი დახმარების განყოფილებაში ვიზიტმა იმედგაცრუება და დიდი იმედგაცრუება დაგვატოვა. სამწუხაროა, რომ საავადმყოფოში წასვლა გადავწყვიტეთ და სახლში უსაფრთხო დრო არ გავატარეთ. ექიმები არ არიან კვალიფიციურები, გაფანტულები არიან, ბავშვის მდგომარეობის შეფასებები განსხვავებულია, ისინი გარეთ გავიდნენ მოწევისთვის და ბავშვის გასინჯვისას ხელების დაბანაც არ შეუწუხებიათ, რაც მთავარია, პაციენტი მხოლოდ მას შემდეგ გასინჯეს, რაც უფრო ახლოს დათვალიერებისკენ სთხოვეს. იქ საკმაოდ ჭუჭყიანია, მკვდარი ბუზები ყრია ირგვლივ, ქუჩიდან ღია კარებიდან სიგარეტის კვამლი შემოდის და დაშავებულების გვერდით, სავარაუდოდ, ინფიცირებული ბავშვები არიან. ერთის ნაცვლად ორი ვარსკვლავი, რადგან ხალხი ჩვენთან ძალიან მეგობრული იყო.

საქართველო და ქალაქი თბილისი ძალიან ლამაზი და სანახაობრივია. თბილისელები ძალიან კეთილი და მხიარულები არიან. იმედი მაქვს, რომ მალე შევძლებ კიბოსა და გაფანტული სკლეროზის კვლევით ცენტრს და თანამედროვე საავადმყოფოს შექმნას თბილისში, ძვირფასო ირანის ქვეყანასა და ულამაზეს საქართველოში.